Toneel de vaste waarde
Ieder nieuw jaar start ik met één zekerheid: dit jaar ga ik naar het toneel van Ware Vreugd. Zo is het al jaren en zo mag het hopelijk nog jaren blijven ook. Het stuk dat gebracht wordt maakt voor mij niet uit omdat ik zeker ben dat ik een goede avond zal hebben.
Maar sinds enkele jaren is mijn papa lid van deze toneelkring en kom ik meer en meer in contact met deze hechte groep spelers en medewerkers. Ik bood me dan ook dit jaar in maart vrijwillig aan om wat foto’s te nemen van de voorstelling WAC wil koers. Later bleken deze 180 exemplaren wel in de smaak te vallen van de spelers en leden van de vereniging. Enige tijd later werd ik door de voorzitter himself gecontacteerd of ik ook op het cafétheater in oktober de foto’s wou verzorgen. Nu moet ik toegeven dat gevraagd worden om iets te fotograferen altijd beter voelt dan het zelf te moeten aanbieden. Ik kruiste dan ook meteen de data aan in mijn agenda.
Herdenking oorlog
Wat later kreeg ik nog een mailtje. De toneelvereniging zou meestappen in de ‘stoet’ ter herdenking van de oorlog in Oostkamp. Ze hadden ook hier graag wat beelden van gehad en ook hier kon ik natuurlijk niet weigeren.
De woonkamer
De woonkamer een geweldig toneelstuk over de verhalen die zich zouden kunnen afspelen in jou eigen woonkamer. Van de meest hilarische taferelen tot doodserieuze zaken. Een voorstelling die tot op het randje gevuld werd met emoties. Zakdoeken depten tranen van geluk maar ook van verdriet, gevoel en meeleven. Gelukkig was het een cafétheatervoorstelling en werden de emotionele stukken gevolgd door een hoognodige pauze met een hapje en een drankje om de krop in de keel door te spoelen. Kortom een geweldige avond die kon gesmaakt worden bij elk soort publiek. Om mezelf te citeren:”Als de lachbuien en de rillingen van de emotionele stukken je zelf na 10 keer nog overvallen dan weet je dat het echt goed was!”
Maar ik was daar niet alleen voor het stuk, ik moest foto’s hebben! Ik voelde een last op mijn schouders. Want ik moest die emoties en die sleutelmomenten uit ieder stukje kunnen vastleggen. De generale repetitie was mijn enige kans om vrij rond te lopen tijdens de voorstelling dus moest het in 1 keer goed zijn.
Na de voorstelling had ik er een goed gevoel bij maar ik wist dat ik nog heel wat werk had. Want foto’s belicht met een toneelspot zien er nu niet meteen flatterend uit als je ze niet bewerkt. Een uur of 5 bewerken later kreeg ik het gevoel dat het gelukt was. Maar zoals altijd nogal onzeker over het resultaat. De feedback die ik kreeg van spelers en toeschouwers gaf me een grote voldoening. Ik voelde meteen dat ze geapprecieerd werden en dat mijn uren de moeite geloond hadden.
Mensen die je feliciteren, je foto gebruiken als profielfoto, je foto’s delen,… dat is voor mij het mooiste cadeau!
Nieuwsgierigen kunnen altijd even doorklikken op toneel om wat foto’s te bekijken.