Zondag 11 augustus was het zo ver. Rommelmarkters zijn blijkbaar nogal vroege vogels. De eerste melden zich aan om 5.30. Gelukkig was de overeenkomst dat de fotograaf zich pas zou vertonen rond 8.30-9.00. Net als iedere andere fotograaf die een opdracht heeft ging ik vanuit mijn bed recht naar het dichts bijzijnde raam. Hoe ziet het weer er uit? Een verademing was het toen ik zag dat het licht bewolkt was.
Tussendoortje. Waarom hebben fotografen graag dat het licht bewolkt is nog het liefst van die dunne wolken over de volledige hemel? Omdat ze een gigantisch ‘softbox’ creeëren. Een softbox wordt normaal gezien gebruikt bij een flits. Deze zorgt ervoor dat het licht gereflecteerd wordt en even verdeeld wordt over een groter oppervlak. Het zorgt ervoor dat je geen ‘flitsbolletjes’ in de ogen krijgt en een mooi egaal belichte foto. Wolken zorgen voor zo’n effect met de zon als gigantische flits.
Eens ter plaatse werden de laatste annulaties en toevoegingen doorgenomen. Toen dokterde ik een klein systeempje uit om de foto’s achteraf uit elkaar te houden. Iedere stand had echter al een kaartje gekregen waarop ze hun naam en adres konden schrijven als ze hun foto opgestuurd wilden krijgen. Voor iedere foto van de stand nam ik een foto van hun ingevuld blaadje met nummer op. Zo kan ik nu/later iedere foto koppelen aan hun foto van hun stand.
Logischer wijs ging ik van start bij nummer 1. Helaas geen nummer 1 wel een nummer 1a en 1b. Stand 1a en b waren op zich al een uitdaging. 1a stelde niet veel voor; één tafel met een dame van enig formaat. Hoe hou je zo’n foto interessant en gevuld. Want met 1 tafeltje is het moeilijk om een goed rommelmarkt gevoel te krijgen. Ik wachtte even af tot er toevallige voorbijgangers het linkerdeel van de foto vulden terwijl ze haar spullen bekeken. Boem nummer 1 check. Bedanken en op naar de volgende. 1b een marktkramer met een stand van 7 tafels. Hoe krijg je dat in 1 afbeelding? Na wat zoeken was mijn positie gekozen maar al snel was duidelijk dat deze marktkramer geen tijd had voor poseren. Dan maar een candid shot met wat klanten. Boem op naar de volgende. En de volgende, de volgende, de volgende… Er werd wel al snel duidelijk dat niet iedereen even goed begrepen had wat juist de bedoeling was. En vooral dat het een gratis foto was. Dat gezegd zijnde was het nog veel sneller duidelijk dat niet iedereen graag op foto’s staat. (bedenk me net dat ik ook tot die groep behoor) Na 2 uren begon het te spetteren. Kwartiertje later komt het water met bakken uit de lucht. Ik vraag vriendelijk aan de laatste stand of ik even onder hun tent mag staan. In ruil help ik even met het afdekken van de spullen. 10 minuten later begon de regen zich terug te trekken. Ik besefte dat ik wegens omstandigheden aan bepaalde standen toch nog eens zou moeten terugkeren in de namiddag. Tijd om iets te eten dus. Zoals gewoonlijk had mijn rugzak zijn regenjasje aan en ik had weer geen bij. De namiddag vulde ik met heen en weer geren tussen verschillende standen waar net altijd iemand weg was. Even stoppen aan de Flandriastand dan maar waar oude moto’s en fietsen opgesteld waren. Enkele foto’s voelden meteen goed aan maar mijn aanwezigheid ging niet ongemerkt voorbij. Een eigenaar kwam bij me langs, een kaartje werd in mijn handen gestopt met de boodschap: “ik krijg die wel eens van jou hé, het ziet eruit alsof je wel weet wat je doet”
Toen ook de laatste standen er eindelijk op stonden besloot ik af te ronden.. Een straat van misschien een paar kilometer lang werd een kleine marathon. Ik begon de mensen aan de standen te kennen en kon hier en daar een praatje slaan. Tot ik uiteindelijk tevreden en zelfzeker de dag afsloot en besloot huiswaards te keren. Een kaartje met 450 foto’s rijker, een ervaring rijker en een mooi eindje bewerkingen voor de boeg.
